Долоо. ***
Бид жуулчидтай шууд Хөвсгөл аймгийн Мөрөн хот руу ниссэн бөгөөд Мөрөнд нэг нэр нь үл мэдэгдэх зочид буудалд буулаа. Сүүлд зочид буудлын ажилтантай ярилцаж байж энэ зочид буудал компаний өөрийн буудал болохыг нь мэдэж авлаа. Маргааш өглөө нь биднийг хоёр фургон машин хүрч ирж аваад усан онгоцны боомт руу хөдөллөө. Замд маш их бороо орсон учир бидний фургон шаварт сууж орхилоо. Бүх жуулчдаа буулгаж байгаад бид фургоныг түрж гаргах гэж өдөржин оролдоод арга тасран сууж тамхилцгаав. Тамхилж суух үед надад хүн бүртэй ярилцаж хувийн амьдралынх нь талаар сонирхох боломж гарлаа. Зочид буудлын менежер гэгдэж байсан залууг Баяраа гэх бөгөөд уг жуулчны компаний Монгол талын захирал байсныг мэдлээ. Мөн ярилцаж суух үедээ Баярааг ерөнхий Менежер Саруулын нөхөр болохыг бас мэдлээ. Тэр хоёр хүүхдээ Хөвсгөл аймгийн 10 жилийн сургуульд сургадаг аж. Би ч саваагүй зан хөдөлж ийм том компанийг удирдаж байж хүүхдүүдээ хувийн сургуульд яагаад оруулаагүйг асуугаад авав. Тэр чамд ямар хамаатай юм гэсэн байртай харсан боловч жолооч бас сонирхож байгааг хараад тэр хүүхдүүдээ Хөвсгөлд сургууль төгсгөөд гадаад руу ахлах сургуульд явуулахаар төлөвлөж байгаагаа, мөн тэрээр өөрөө Хөвсгөлийн уугуул бөгөөд анх бизнесийнхээ гарааг Хөвсгөлөөс эхэлсэн тухайгаа ярьж, энд газар авч том хэмжээний амралт байгуулж байгаагаа ч бас ярив. Би ч олон зүйл асуусангүй. Гэхдээ би нэг зүйлийг маш сайн ойлгож авлаа. Би эдний дунд цорын ганц гадны хүн бөгөөд миний найзлах ёстой хүмүүс бол жуулчид юм байна гэдэг нь тодорхой боллоо.
