Арван хоёр.***
Хөлгийн тавцан дээр уйлан сууж байгаа Цэцэгээ охин дээр очиж тайвшруулах гэж оролдлоо. Түүнд өөрийн идэж байсан тал хиамаа өгөхөд тэр идэхгүй гэдгээ илэрхийлж гараараа түлхлээ. Би ч ямар нэг үг хэлсэнгүй. Үнэндээ би хүмүүсийг тайвшруулах гэж явсаар байгаад тэднийг тайвшруулахаасаа илүүтэйгээр залхаасан байх магадлалтай. Би зүгээр л Цэцгээгийн дэргэд бараа болон суулаа. Цэцэгээ надад эмэгтэй хүний хувьд гэхээс илүүтэйгээр дүү шиг минь дотно санагдаж байлаа. Хэзээ ч тавьдаггүй хүүхэмсэг зангаа тэгэхэд би ор тас мартсан байлаа. Надад түүнийг мөрөөр нь тэвэрч суугаад тайвшруулах санаа төрсөн боловч ингэх нь түүний дотор намайг түүнд санаатай байгаа мэт сэтгэгдэл төрүүлж магадгүй санагдаж гараа татлаа. Тэр шөнийг би жолоочийн кабинд хэвтэн зүүрмэглэж өнгөрөөлөө. Маргааш өглөө нь жуулчид дээр очиход бүгд л ядарсан, аяншсан шинжтэй болсон байлаа. Урьд өдрийг бодоход эргийн манан арай шингэрсэн харагдаж байлаа. Петер ч угийн сүйхээтэй гэдгээ харуулж надаас онгоцонд шөнийн гэрэл байгаа эсэхийг асуулаа. Би жолоочоос асуухад, жолооч кабин дээр байгаа том прожекторыг заав. Бид алсад харагдах эрэг рүү прожекторыг чиглүүлэн аврах дохио өглөө. Аз болж тэр эрэг дээр амарч байгаа гадны жуулчин байвал бидний өгч буй дохиог ойлгох байлаа. Би ч үүнд нэмэр болох үүднээс бусад жуулчдад төмөр, модоо авч хангинуулж эхлэхийг уриаллаа. Би Женнид анх уулзсан үеээсээ хойш салахгүй өмсөж байгаа улаан цамцаа авч эргэлдүүлэхийг даалгалаа. Бид хэсэгтээ л галзуу юм шиг орилолдоцгоов. Харамсалтай нь эрэг биднээс даан ч хол байлаа.
